Boka inneheld alle sogene til Per Sivle. I sogene har me framfor oss stor litteratur, truleg i verdsklasse. Dei gripande forteljingane når fram til hjarta hjå både born og vaksne med Berre ein hund som den mest kjende forteljinga. «Den gjer så stort inntrykk at når ein har lese ho, så gløymer ein den aldri heile livet» (Johannes Gjerdåker). «Hunden sat og stirte så augo i han glima som berre glør (...). Eg for meg kan seia at eg var så på livet at eg knapt torde anda». (Berre ein hund). Sivle skriv på kjenslevart vis om venskap og svik, forelsking og kjærleik, tru og freisting i den blenkjande treskillingen, hjelpeløyse og inderleg medkjensle med både dyr og menneske i Hjelpelaus. Anger og soning i den gripande historia om venen Fante Nils. Boka har etterord der Olav H. Hauge skreiv om diktaren: «Noko av det mest verdfulle er forteljingane og sogone(...) Det er ikkje stemningar som sermerkjer forteljingane, men kjensle, naki nerve, serleg medkjensle med dei som lid urett.