Dikta i denne samlinga utforskar kor hardt barndommens grep kan vere på eit vakse menneske. Ein fars sinne, med djupe røter frå generasjonar tilbake, har på mange måtar forma diktar-eget. Ho er òg sint, og redd for å føre vidare den vonde arven til sine eigne barn. Det handlar om å prøve å gi omsorg til – og gi slepp på – det indre barnet ho framleis har i seg.Eg gjekk til kyrkja for å syngeikkje for å truden vesle kroppen min sleppte utei stemme som vibrertemot meg og bad om frelse. Mitt første minnefrå kyrkja er at det regna og prestenkoppa handa, vatnet rann mjuktover håret til broren min, han grætfaren min snudde seg mot altartavla. Vi falda hendeneframfor oss:kven bad vi til, kvengav osseit utvaska svar?]]>