I etterkrigstida rådde optimismen på nytt i selfangstnæringa. Det vart i åra kring 1950 bygt mange store og moderne selfangstskuter. I toppåret 1952 var heile 81 båtar på selfangst. Seinare skulle det gå jamt nedover på grunn av sviktande ressurstilgang og motstand mot selfangst. I dag er det difor berre nokre få skuter som driv selfangst. Ishavsskutene vart ikkje berre nytta til selfangst, men også til fiske og ekspedisjonar til fjerne farvatn. I denne boka får vi presentert historia til kvar enkelt skute som kom til etter krigen. Boka inneheld også ei framstilling av utviklinga i selfangstnæringa frå 1945 og utover.