Ein tidleg tirsdagsmorgon i slutten av november forlèt Mona Sæther ektemannen sin og loftsleiligheita på St. Hanshaugen i Oslo. Ho køyrer frå ein legeavtale ho ikkje vil halde, og heim til øya der ho voks opp. Der vil ho tenkje over dei val ho har gjort, og endar opp med å stelle for ei sjuk venninne. Mona har delte kjensler for det som skjer på heimstaden; ei bru er i ferd med å reise seg i sundet, snart skal barndomsøya bli landfast. På den same øya sit bruingeniøren som ein gong kjente Mona svært godt, og skriv dagbok. Han skildrar framdrifta av brubygginga, ser på øya og folket der ute med skrått blikk, og samanliknar sine brotne kjærleiksforhold med store brukatastrofar. Boka handlar om ei øy og om bygginga av ei bru. Det handlar om korleis landskap, samfunn og menneske blir bundne saman og endra. Det er ein roman om kjærleiks- og vennskapsforhold, om det skjøre sambandet mellom dei som lever, og mellom dei levande og døde.