Eg heng fast i fortida. Til så lenge heng eg fasti fortida. Eg heng fast i sommaren og minnestframleis å vere brun på armane, i panna, på kinnaog nedover halsen. Morgonane ser eg det i spegelenutover i september. Morgonane ser eg huda bleikneutover i september. Utover i september bleiknar minnetog ved juletider er eg kvit, ikkje som snø, likevel vinterkvit.Det er naturleg å vere menneske. Vegen til Geiranger er ei vandring i fotefar frå barndom og ungdom. I denne boka har erindringa og minnet ein sentral plass, saman med eit aldri kvilande medvit om den nådelause tidas gang - om tilkomst, forandring og forsvinning.]]>