Det er denne erfaringa av å svinge mellom andres og egen livsintensitet Sarah Selmer skriver fram, med Madrid som utgangspunkt (…) Du tenker på historien, på verden, på Gud, Satan og tidens råtne tann, samtidig som savn, sorg og nevroser kicker som beaten på Blå når du egentlig ikke vil være der, men danser det av deg rent terapeutisk ut i natta. Sånn skal det være å lese dikt.

- William S. Mørch, Natt&Dag

Blant dei tinga eg har sans for hos Selmer, er at dikta freistar å bryte med individualismens atomistiske ideologi og i staden syner individet som ein avhengig relasjon - at individet er avhengig og usjølvstendig, under press både frå makta og frå kjærleiken og saknet etter eit du. Språket, uansett kor monologisk innovervendt det måtte vere, vender seg alltid utover, mot nokon.

- Sindre Ekrheim, Dag og tid